خانواده اوتیسم...
با دوستای قدیمی بری گردش و کلی بخندی و پر انرژی برگردی خونه؟
بالاخره اون ماشینی رو که عکسش رو توی مجله ها میدیدی رو بخری و سوارش بشی؟
جمع شدن فامیل کنار هم و یه مهمونی با بزرگترای فامیل؟
کمی از این دنیای پرهیاهو بیاییم بیرون و خوشحالی خانواده های اتیستیک رو ببینیم:
اینکه پسرم توی ده سالگی یاد بگیره مداد دست بگیره منو ذوق زده میکنه.
اگه توی سالن انتظار دخترم ساکت بشینه کنارم و نگاه سنگین بقیه سرم داد نکشه خوشحالم میکنه.
یه روز اگه یه آوایی شبیه مامان بشنوم از بچه ام اون روز رو جشن می گیرم.
اینکه این ماه مطمئن بشم مربی کودکم قرار نیست هزینه ی آموزش بچه ام رو اضافه کنه لبخند میاره روی لب هام.
از روی سایت میخونم داروی کاهش علائم اتیسم کشف شد، هر چند که میدونم بازار گرمی هست برای ما خانواده ها؛ ولی این چند ساعت که به دنبال مطلب هستم امیدوار ترین آدم روی زمین هستم.
راستی چه اتفاقی شما رو خوشحال می کنه؟
نظرات شما عزیزان:
آمار
وب سایت:
